Kendimden Fİrar ETtim...

gözlerim ıslandı aşk yağmurunda puslandı bakışlarım

kir sakallarımdan aşşagı birdamla düştü yüreğini ıslatmak için yegane damla idi görünen;

kim kimi kolayca ağlatmıştı bu savaşta?

gülüşlere değilde damlalara takılmıştı bakışlar...

dağlardan usulca inen neydi peşmerge mi yada sıkılan gözyaşlarımı

ilerliyordu ateşim 39 dereceyi geçiyor fenalaşıyordu saatler
bir fren sesi koptu aniden son anda kurtulmuştu hayat elimden...

tam ki bende peşinden gidecekken bitişe;

bir ışık beliriverdi uzaklardan gözümde yas vardı emin olmuştum geleceğin güzel olcagına o saniyede

yeniden bir tutunuş ile başlamıştı dünyam dönmeye

günler geceleri; geceler günleri kovalıyordu ardısıra birleşik sayılar gibi...

gönüllerde ardışık sayılardan biri olmuştu kıvılcım ateşiyle gülümsüyordu yeniden

ve yeniden doğum sahnesi geliyordu gözümün önündeki perdede kendi doğumumu
izliyordum bu sefer tek başıma değğil ardışıklarımla....

ve son saniyeler yaklaştı puslu bakışlarla bakan kir sakallı yüzüm gevşemişti yazmaktan ve yaşama devam ediyordu...

kimi zaman sanattı felsefesi kimi zaman aşk ama tek bilinci ardışık sayılar gibi bulmuştu kendi değerini.
.. ve Anımsıyordum yavas yavas içimde büyük bir savaş her
saniye ruhum körleşerek kayboluyor yokluğunda inadına kapılıyor esen yelinin altındaki boncuk tanelerine

vee işte o anda patlama noktasında buluyorum kendimi
ve iki kelime çıkıyor dudaklarımın arasından yüzüne dogru haykırırcasına en dolu anlamlarıyla betimliyor hayattaki tek anlaamı;

anlam dediğim kelimelerdeki ıslaklık değil hayattaki tutunuslarımın sebebi

sebep dediğin sen kelimesi kadar basit değil seni yaşamak kadar hoş ve çekici

kıvrımlarımı kaybettim hayatımda sen dogru yolun meleğisin bana

Hücrelerimde kitli değilim artık kırdım zincirlerimin her halkasını simdi sana kosuyorum çıplak ayaklariımla

yarınlarımızda hayatı buğulu camlar arkasından izlemek yerine o sokakta elele dolanan masum sevgilileerden biri olmak için kendimden firar ettim...