Kendimde Seni Büyüttüm

KENDİMDE SENİ BÜYÜTTÜM
Gittin..!
Nedensiz bir ayrılık bırakarak ellerime
Yüzünü kendine ve bana dönerek
Elvedasız bir hüzün bıraktın gözlerime
Yaprakların sararıp düştüğü vakitte
Gözlerinde merhaba diyen
İki sözcük, altı harf
Sen ve Ben

Çoğalmadan daha can verdi,
Dudaklarımın kenarında,
Alıp topluma gömdüm cesetlerini,
Yani toprağa,
Oysa ben;
Dağ gibi büyüttüm, yalnızlığımda
Nakış nakış işledim her zerreni
Sen diye seslendim
Her karışında,
Her sokağında seni yürüdüm
Yıkılmışlığınla, unutulmuşluğunla, hor görülmüşlüğünle
Seni çoğalttım her karışında

Boş uğraşların,
Anlamsız koşuşturmaların, gösterişli pozlarında
Acı yakarışların çıkarcı pazarlıklarında var olan gündüz tasvirlerinde,
Yok, edemediler seni.
Geceleri sevdim en çok
En çok geceleri gezdim sokaklarda
Susuşlarımı seyrettim ay ışığında,
Mahzun, açar kanadım
Kan ağladım, ağrıdım
Ayazın hoyratça dondurduğu, paronayak akşamlara da
Ne senden geçtim, ne de kendimden
Unutmayı attım kafamdan,
Zoru seçtim
Yılmadım, yıkılmaktan
Susuşunu aldım yanı başıma
Kahroluşunu yalnızlığımın ortasında
Hani o sevdiğim şairden
‘’Ben kendi yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım’’ dizesini koydum ceplerime
Tren raylarını çürüttüm
Pabuçlarımı eskittim, kenar mahallelerin, dar ve çamurlu sokaklarında
Uykudan geçtim, uykusuzluğu seçtim
Seni kaybetmenin zorluğuyla,
Seni kendimde büyütmenin sarhoşluğunda

Adımı sildiler sokak başlarından isyan ettim çevrecilere karşı,
Kelepçeler vurdular bileklerime, saçlarımı yoldular,
Kanla kirlettiler duygularımı
Sızılarımdan geçtim ve kendimi seçtim
Sende kendimi büyütmenin sarhoşluğunda
Korkma; kendim için, senin için ve duygularım için
Ölmeyi de bilirim bu çamur deryasında
Sevmeyi de, sevilmeyi de… YAZAR: Hasan Basri SANDAL