Kendimde ölüyorum Şiiri - Ahmet Coşkun

Kendimde ölüyorum

bazen çekip gidiyorum
bedenim kalır geride

ilk insan oluyorum suyun çamurun ateşin içinde
yakarışlarıma ses bekliyorum
öyle yetim öyle kimsesiz öyle yapayalnız
tanrısal sesler bekliyorum

sesime ses nefesime nefes
sıcacık bir kafes arıyorum

bir yanımı ateş kavuruyor köz oluyorum
bir yanımı ayaz kesiyor buz oluyorum
gök kızılında alev alev yanıyor
toprak daha yeşille tanışmamış

bedenime döndüğümde
insan kalabalığının içinde

yaban hayvanı gibi duruyorum kendimi bulamıyorum
öylemi geldim böylemi doğdum bilmiyorum
kanla tanışıyorum ekmekle boğuşuyorum
kimim ben nerdeyim kiminle savaşıyorum

aklımda kalan can taşıyorum
bazen kendimde ölüyorum

Coşkûnî - Ankara - Kasım 2021