Kendimde Değilim Şiiri - Haşem Baygümüş

Bir kıyametin ayak sesleriyle

Uyanıyorum kabus uykusundan

Kendimde değilim

Ruhumda acımasız bir kemirme var

Cismime sığmıyor kalbim

Şu duvarları kim yıktı,hangi sakin

Şu kırık dökük sırçalarda

Hangi Leyla buldu kendini; göçebe, mukim...

Susuzum,

Nehirlerde aşınıyor bedenim

Kemale erdi matem, sürmekte kıyım

Kendimde değilim

Her tümcem ölü bir balıkla nihayet buluyor

Şu kirlenmiş deniz

Neden kan rengindedir

Bu ferman ellerimde faale dönüşüyor

Ellerimde kıpkırmızı lekeler

Acılar uhdesinde yanmışlığın suretidir.

Terk etti sanki hanemi melekler

Ne vebalim kayda geçecek artık

Ne hayra yormuşluğum kayda değer

Terk edilmişliğin en korkunç halidir bu

Ne cesedime bir makber

Ne ruhuma bir alem buldum

Bir derviş gibi olabildiğince mekansızım

Kuytularında şeyda yalnızlığın

Ama çözüldü dizlerim

Kalmadı mecrasında ömrün sabır

Halim kalmadı artık, takatsizim

Ecelini çağıran bir mahkum gibi

Medet umuyorum gecelerden

Teslim ediyorum yüreğimi karanlığa

Kendimde değilim

Yokluğun derin girdabında

Kırıldım, azarlandım, usandım

Uzaktım herkesten ve her şeyden

Aslında ben çok yalnızdım.

Yaradan!

Bu hangi cürmün azabıdır

Mücrimler hep böyle mi yanar

Bu figan hangi ölümcül hatanın ahıdır

Duyuyorum

Sustu bütün ahali

Kulak kesildiler sırat köprüsüne

Cehennemde alev tazelendi

Yazık, yandıkça diriliyorum

Dirildikçe ateşe meylediyor azalarım

Yanmak fıtrat üzere imiş

Ölmeyi diliyordum ya havar,

Ölmek çare değilmiş.

Kendimde değilim

Efsunlu bir hulyada

Sanki başka bir alemdeyim..