Kendim kadar yakınım sensizliğe

Kendim kadar yakınım sensizliğe…

Hayal gibisin dokunamıyorum, ellerim uzanamıyor bir türlü sana,
Uyanamıyorum senden, gözlerim hep kapalı tenimde yokum san ki,
Sevgim beni sarıp sarmalar, üşüdüğüm sensiz geçen gecelerimde
Bir boşluğun gece yarısı ansızın, dokunan anıların uyandırır ruhumu…

Duymuyorum işte o beni çeken mis kokunu, sıcacık tenin bile ısıtmıyor,
Dalgalanan altın sarısı saçların artık, rüzgâr olup alıp götürmüyor beni,
Sen ne yaptın hayatımı, bir mum gibi söndürdün sevgimde erirken,
Aşkının ateşinde pişiyordu tenim, yanıyordu aslında küllerim bile…

Karanlık güneşler açar oldu sonra gözlerime düşerek, kızıla büründü
Yanılgılarım odalar dolusu hayal kırıklığına dönüştü, yıkım oldu umutlarıma,
Emeklerimin adım adım yükseldiği o başmaklarda, dizlerim titredi taşımadı,
Evet, taşımadı yüreğimi ağırlığında ezildi bedenim sevgim soldu gözlerimde…

Tanımsız yarınların uzantısı oldu bakışlarım, anlamsız ötelerde kayboldum,
Sevgimi öyle özgür bıraktım ki; bulutları deldi mavinin kalbine kondu,
Bir daha tutmadım mutluluğu, sevgim alıp götürdü benden uzaklara,
Yarınlar kadar uzağım kendimden, kendim kadar yakınım sensizliğe…

Oktay ÇEKAL
08.05.2013-22.24