Kendim ile karşılaştım; gözlerinde!

Bakışlarının yağmurla yüklü olmasına değin sürdü muhabbetimiz.

Hatırlanmak üzere gelen ne idi, adem kimdi ve nasıl dile gelirdi anladım.
Koşar adım uzaklaştım. Seninle yani aslında kendim ile yüzleşmemek ve kim olduğumu unutmak için tekrardan.

Dışarı çıktım ve gece tüm renkleri bir’de toplamış, gördüm ve bildim; benden olmayanın beni ben yaptığını ve sevdim, gözüme ilişen acını ve dayadım nicedir kör taklidi yapan gönlümü; sinesine sancımın.

Epey olmuş seninle konuşmayalı.
Sahi ya göz göze gelmeseydik?
Ya olan biteni kanıksadığımı fark etmeseydim?

Ah her yere varmaya çalışan ve fakat her daim yolda kalan ve yarım ve eksik ve nasıl gerekiyorsa öyle olmayan. Durmak bilmeyen; hızını alamayan adımlarım, sükûn nedir bilmeyen halim, acıyı duyamayan ve ağrımayan Can’ım, ey benim şehirde kendini şaşırmış gönlüm!

Dur
Durul
Durulan
Ve dinle ve dinlen.
Kendini yokla,
Ağrıyan yanını keşfet
Ne ki çok sancıyor; ruhun, canın oradadır.

Gönlünün ağrımasını dilerim ve bakmanı dahi görmeni; kendini yani etrafını, etrafına değdikçe iyileşen yarana merhem olanı.

İnsanın, insana kattığı anlam dışında yaşamın ve yaşamanın mahiyeti ne ola ki?