Kendim dağı Şiiri - Mahmut Karahan

Bulutlar beni çağırıyor
Doğa içine çekiyor
Çıldırıyorum zevkten
Derenin içindeyim
Ayaklarım çıplak
Köpürüyor dere
Boyumca devam et diyor
Çağlayana ulaşacaksın
Yol uzun
Taşlarım yoracak ayaklarını
Dayanamayacak olursan
Bırak kendini Köpüklere
Suya karışacaksın...

Göz yaşlarını tatdığımda
Tuzunu fark ettim sevdanın
Kirpiklerimi tazeledi
seni uğurlayan yaşlar
Düştüm
Gözeleriyle buluştum aşkın
Süzüldü su

Sülükler yapıştı dudağıma
Kuş burnu kızılını sürdü
Kaynayan toprağa
Dağ kızardı
Sincap, dalların arkasında kaldı
Kestane sıcaklığında kemirdi parmaklarını
Fındık düştü aklına
Dikenleri battı kestanenin

Patika merdiven köklü ağaçlara götürdü
Ağaca sarıldım
Çocukluğumun kavuşmayan kolları
Ağacına kavuştu
Sımsıkı sarıldı
Dalından yeşili sundu
Hoş geldin dedi
Çamın sakızı
Kim taşır yaprağın ağırlığını
Kuruyunca hatırlarsın dedi yeşil

Ömrümün ortasına koydum
Büyümüyen hatıra ormanını
Bahçemde erik ve kayısı ağacı
Bir gece rüyamda kopardım
Yasak meyveyi

Patikaların gizeminden alamadım gözlerimi
Uçurumun kenarında serseri bir zakkum

Otlar ayağıma takıldı yeşile filizlendim
Biz dostuz
Gözlerini ördük dedi yeşil
Düştüm
Yuvarlandım ormanın koynunda

Rüzgar yüzümü yaktı
Zordu ayrılığın ayazını yemek.
Böğürtlen ve kuşburnuları ayılar yemiş arkadaş
O yüzden yedim diyorum rüzgara ayazı

Sırtımdaki ağırlıkları bıraktıkça
Özgürlüğüme yakınlaşıyorum
Üşüyorum.
Yıllardır gövdemde taşıdığım
Beni hiç yalnız bırakmayan
İki dost geliyor aklıma
Koruyan, kollayan, giydiren, yediren, içiren
İki dost
Ellerim
Ben üşüyünce onlar birbirine yakınlaşıyor
Lades oluyor serçe parmakları

Ağaçlar kuruyan dallarını veriyor ateşe
Üstünden atlıyorum Günahlarım arınıyor
Nevruzun alevinde.
Hava kararınca ormanı korku yükler
Her karanlığın ardından korku çıkar
Kardeleni olmayan bir dağa tırmanıyorum.
Yalnızlığımı bıraktım doruğunda
Onu almaya gidiyorum