Kendim Şiiri - Sinan Alataş

Doğan bir masumiyet ilkin
Kendim
Elleri yumuk;
Kaybetmek istemediklerini
Tertemiz,
Sımsıkı tutmuş saklar gibi...

Yol aldı
Yol alıyor
Kendim
Kâh sağlam ve cesur adımlarla
Kâh topallaya topallaya
Hep masum
Sonuna kadar
İnsan kalmak derdinin
Düşerek ardına...

Derken
Baş eller arasında
Yumruk çözülmüş
Kendimden bizar
Muhtacım çok
Tükenmiş
Kalmamış
Nerdeyse hiç yok
Kendim...

Cömertlik
Ruhunun asil meziyeti.
Akarsu gibi
Çağlamış.
Vatana kendim
İnsanlara kendim
Aileye kendim
İşine kendim
Eşine kendim
.....
Cimrilik kapısı açık tek
Kendine kendimin
Başkasına gani,
Kendine kıt.
Bir avuç artık
Yeter mi
Kendine kendim?

Ömrün diğer yarısı
Bilmem ki sonu mu..?
Yürünüyor yine
Alınıyor yol
Ağır ağır...
Yoldaş kim?
Ne vatan
Ne insan
Ne aile
Ne iş
Yanı başında bir tek
Yalnızlık
Arıyorum artık
Telaşla
KENDİMİ...

Yolcuyum
Derinliğine gönlümün
Biliyorum orda
Kendim
Çok uzak
Yol bitmez sanki
Ne kadar mesafe almışım KENDİMDEN...
Uzak
Çok uzak...

Kavuşur muyum dersin?
Döner mi bana?
"İyi ki geldin!.."
"Unutmamışsın,
Yeter bu bana..." der mi?

Ah kendim!..
Ah kendim!..
Ne kadar ihmal etmişim
Ama sen, hâlâ bıraktığım yerdesin
Terk etmemişsin...
Geldim
Buldum seni
Ne kadar yorgunsun belli
Beklemek hasretle katışınca
Tüketir takati
Haydi, gir koluma!
Beraber gidelim kalan ömrün sonuna...