Kendim Şiiri - Mustafa Can Küçük

Kendimi nasıl yazacağımı bilemiyorum
kendimle yüzleşemedim bu yaşıma
belki de kimse beni sevdiği kadar
kendime inanmıyor ve sevmiyorum

içimde hep melankoli aşklar var
duvarları azarlayan ben
yaramaz bir çocukluğum olmadı
ama kelimeleri
bir gün kendim için yazacağımı ummazdım

herkes beni insanlar ile oynadığımı zanneti
kimse farkına varmadı
bazen sövdüler bana ama
ben onlara kötülük yapmamak için
hep kendimden ödün verdim
evet onlar sevmedi beni
ama sevenlerde elbet oldu
benim sadece oyunlarım yazdığım kelimeler
bazen hayallerimi,bazen umutlarımı
bazen yaşadıklarımı yazdım inanmadılar

hep sordular bana kimin için yazdın diye
kim isterse o gönülden bakmalı demiştim
devrik yaşadığım hayatımda cümlelerde devrikti
ve kurduğum her cümle hayatımdan parça oldu

hayatım yazdıklarıma benziyor
duygularımla bazen hırçın
bazen durgun sular gibiyim
bazen ise melankoli kalıntısı kalmış
duvarları azarlayarak geçti zamanım
kimseyi kıramadığım için
kelimeler hayatım oldu
evim ise kağıdım kalemim
umutlarım hayallerim ve yaşamak istediklerim
son kez yazıyorum
tüm şiirler yoruyor bedeni
yoruyor beynimi herşeyi anlatmak
anlayamadıklarında ise yargılanmak...