Kendim Şiiri - Sevinç Başbuğ

Yıllanıyorum,
Yaşlanmaktan öte.
Pencere kenarları değişiyor.
Farklı pencerelerin
Farklı sokaklarına bakıyor gözlerim
Kimi zaman kör
Kimi zaman
Bir ermiş.
Kimi zaman öfkeli
Çoğu zaman bir kedi gibi…

İçimde yedi verenler,
Yedi değil
Bin kere verenler...
Bin kere verip
Yüz bin kere çoğalanlar…

Bazen arka sokaklara bakıyorum
Bazen hemen kapımın önüne
Bazen
Hiçbir yere…
İşte öyle
Sonsuzluğa
Sonu gelmeyen
Anlamsız hayallere
Bir türlü yazılamayan
Kahramanlara
Öykülere…

Milyonlarca ses içersinden,
Beni anlayan
Beni duyan
Beni hisseden
Tek bir
İç sese takılıp kalmak,
Ve bozuk bir plak gibi
Onu
Tekrar tekrar başa almak…

Yıllanıyorum yaşlanmaktan öte,
Aynanın karşısında
Severek bakıyorum gözlerimin
Taaa en derinine,
Bir ermiş edasında
Tüm salaklıklarımı topluyorum bohçama
Hatalarım ve kaybettiklerim,
Tek tek okşuyorum onları
Atıyorum boçama geceleri.
Huzurlu uyuyorum,
Bazen şarap kıvamında
Bazen süt kokusunda
Bazen eşimin sımsıcak kolları
Arasında…
Yine de
İnatla,
Teslim olmayan bir ruhla
Ve inatla düş kurmaktan vazgeçmeyen
Bir uykusuzlukla…

İçimde kendi devrimini yaratan bir
İsyankar,
Romantik
Ve melankolik,
Hırçın ve saldırgan
Ama dönüp dolaşan
En sevdiği yeri bulan
Ve canı gönülden,
Esmer teniyle
Yolunu gözleyen,
Eşinin dizlerinin dibine kıvrılan
Bir şair…
İçimde
Ait olduğu yeri bulan,
Ama iflah olmaz
Bir oyun bozan
Ve gerçek kahramanlara inanan bir
Yıldız…

İnanmaktan vazgeçmeyen
Bir gece kaçkını,
Düş delisi
Bir
Han sever…

Bir deniz feneri
İşte,
Öyle işte…