Kendim Şiiri - Nail Yavuz

söz sözle boğuldu
kurşun ağırlığında suskular
akort edilemeyen
bir ses buldum bana doğru uzanan
tek düze ses sessizlikten farklıdır

ayrılıkla sınanırken yürek
sızıp kalmışım yörüngende
güneş balçığını arıyor
gecenin rengine büründü deniz
ateş ve su gibi birbirine düşman

bir gülün halkalarında gördüm
imgelemi ve duyguları aşan mutluluğu
o toplam dokunun ipliğiydim
günlerle geceler arasındaki ayırımı
ay ile güneşin kumarına bıraktım

yerüstüne karşı mahrem yer altı
kuytularınız bana yabancı
kendine çıkış arayan sokakta
yolun ortasında bırakır beni gölgem
tam öğle vakti

son tahlilde
ayrılığa dönük yüzüme alışamadım
som acı gerçeğime soyundum
tanıyamadı beni aynalar
rastlantıların oyununa düş/tüm

uyanıklığa değil bir düşe uyandım
hayatın rengi kelebeklerde
geçen yılların gönlünü almaya çalışsam da
gelecek / şimdi / geçmiş....ne varsa
arayışımın bitimi kendimdim

NAİL YAVUZ
İzmir, Temmuz 2006