Kendiliğiyle... Şiiri - Urungu Şad

Yazmasam şuan bu satırları...
Uzansam biraz daha kenarına yatağımın...
Sana seslensem ve sende bana...
Süzülsen odanın içerisine ve uzansan diğer kenarına yatağının...
Yüreğin, yüreğimde, yüreğim, yüreğinde...
Gözlerimiz zar misâli...
Ne yana baksak, ha bir eksik ben, ha bir fazla sen...
Terletmiyor sıcaklığın, kavrulmak desem, söylemem suç, ateş ateşi yakar mı hiç! ...
Gözlerimi kapatıyorum, karşımda sen...
'Kapat gözlerini' diyorum 'Ne görüyorsun? '
Gülüyorsun, 'Sen...'
Gülüyorum, ellerim, ipeğe giz veren saçlarında...
Yanaklarımdan süzülen sanki ellerin değil de, hani o yazın en yakıcı zamanında eser ya bir rüzgar; ama uzun sürmez...
İşte o rahatlatan rüzgar süzülüyor şuan sağ yanağımda, hem de esip geçmeyecek olan...
Uyudun...
Bu güzelliğin uykuyla birleşmesini izleyemediğin için o kadar şanssızsın ki...
Aman Tanrı'm!
Nefes dahi alamıyorum benliğimin sana olan yoğunluğundan...
Uyandırsam mı acaba seni?
Yağmur yağıyor çünkü...
Topu topu iki eşyamız var zaten; sen ve ben, alıp onları çıksak mı hayâllerimizin yolculuğuna, dalıp dalıp yağmur damlalarına?
İyi ki uyandırmamışım seni, kısa sürdü yağmur, dayanamadı senin uykundaki güzelliğine, o da izlemeye koyuldu sessiz sedasız...
Az önce fısıldadı da kulağıma: 'Mutluluktan ağladım' dedi 'Bir kaç damla...'
Gökkuşağı da çıktı benzersiz ihtişamıyla...
Ahhh gökyüzü, acıyorum hâline...
Asırlardan öte gökkuşağı'nın bulunmayan o rengini arıyorsun, inatla, bulamamanın verdiği acıyla...
Hep eksik, kuşağın en güzel yanı...
O yüzden bu yağmur gözyaşları...
Ağlıyorsun sık sık, bulamadığının özlemine...
Bulabilmek için, uğruna nice mucizeler yarattığın o renk yanı başımda...
'Kendiliğiyle' uyuyor...
Ne şanslı ve bir o kadar da mutluyum ki, bu en kıymetli hazinenin yerini sadece ben biliyorum.
Gökyüzü!
Sen, onu, hiçbir zaman bulamayacaksın;
Ben, onu, sonsuza dek yüreğimde saklayacağım....

01.13
14.11.2005

Orçun~