Kendi yolculuğum Bölüm - VIII -

Hepimiz kendi içinde değişim yaşar
Sadece zamanı öldürmek için
Bir okşamadır oysa yalan
Beynin kemirilme sesine sığınmış
Ruhun hastalığıdır bana kalan
Yükselir umudun sonsuz gölgesi
Yeniden doğar bedenim / kirden arınmış ve temiz
Yalpalayarak yalın ayak emekledim hayatın en başında
İlkel kalmış bedenimde uykusuzluğun intikamını alan gözler
Kan ve kırmızı
Sahi içimde kaç çığlık var
Kaç umudu sıkıştırmışım kalbime
Daldırıp hoyratça düşlerimin ortasına nasırlı ellerimi
Söke söke çıkartmış gibiyim içimdeki öteki beni
Tanrıya meydan okuduğum bu arenada
Kendimi astım kirli bir gömlek gibi
Korkum yok
Gözlerim açık
Midemde dünden kalma bir aşk
Hazmı zor
Denizde bana doğru yüzerken ölüm
Yuttuğum tuzlu suyu kusacağım boğazımdan
Tüm evren uyurken
İğrenç dünyayı temsil ediyordu bedenim
Düşlerde tanrıyken
Şeytana dönüyordu nefese mahkûm bedenim
Korkum yok artık gömülmekten
İçimdeki gerçeği fark ettiğim günden beri
Aşkım içimden çıkmasın diye damarlarımla sarıyorum ulu orta her yeri
Oysa gömerken beni diri diri
İlk toprağı attın idama mahkûm suçlu gibi
Sadece doğumu ve ölümü gerçek olan bir adamdan ne beklersin ki