Kendi yolculuğum Bölüm - VII -

Önümde diz çöken denizler
Gergefinde gerilmiş bir canavar gibi
Vakitsiz bir dalgayla gelen kıvılcım yeterdi
Sonsuzluğunda süzülürken lanetli bir gemi
Kayıp zamanlarda çıldırır tayfalar kasırga vaktinde
Karayı unutmuşken paslı gözleri
Çoğalır dalgalarında rüzgâra mahkûm yelkenin öfkesi
İşte böyledir kendi yolculuğum
Estikçe rüzgâr gibi gerer ruhumu
Sonsuz bir mavide bata çıka yol alır öfkemin sesi
Bir karaya mahkûmdur denizin kalbi
İşte o zaman
Kutup yıldızının peşinde rüzgâra açtım kollarımı / kuzeye en kuzeye
Yıldızın evrene küstüğü bir yerde özledim buz tutmuş soluğumu
Sonsuz bir yolculuğa bıraktım içimdeki dalgalardan / pusulasız beni
Kayboldukça taşlaşmış bir pislik oldum / kuzey yıldızından uzakta
Sonra alıştım
Lanetlenmiş acıları ilkelerine zindan ettim / kendi yolculuğumda
Sebepsiz korkularla yaşardı denizde dalgalar
Oysa rüzgârın fısıltısından kaçardı bulutlar
İnsanların binlerce yalanını örtmek için çakardı kızgın şimşek / kızıl gökten
İzi kalmaz sandıklarımız kabuk bağlardı mavi denizde
Mercandan bozma cehennem gibi
Çekiciyle boğulurdu Odin’in oğlu Thor
Korkusuzluğa adamışken kendini
Kendi yolculuğumda tanıdım bir çekice kendini veren düzenbaz Loki’yi
Yüzbinlerce yıl yaşadım denizlerde hep kayıp / ama yetmedi
Kaynarken dünyanın ortası
Yetmedi soğukluğu denizin
Yetmedi çıplaklığı denizin
Bir kadına tutsak rüzgârdı oysa deli deli arkamdan esen
Dalgalardan alırdı hıncını Balder
Kanunlarını kendi koyardı acımasız ve ölümcül
Gün batımından geriye çevirirdi yüzünü
Önceki hayatında çelikten kalma bir zamanda
Yalansız yüzü parlarken denizin
Kan aktı
Çeliğin arkasından koşarken insan
İçgüdülerine mahkûm bir mermi gibi
Sorgusuzca git ve saplan
“gücün dalgalardan” / “ölümün tanrıdan” olmadığı bir yerde
İki dünya arasında yol aldım
Bir kere düştün mü bu denize
Hayal ve gerçek arasında
Rüzgâra verdim yönümü
Kendi yolculuğumda yönünü kaybetmiş bir gemi gibi…
Kuzeye hep kuzeye
Kutup yıldızının
Dilsiz
Renksiz
Umutsuz kaldığı o yere