Kendi yolculuğum Bölüm -III -

Lanetlenmiş bir yaşamdan çıktım
Özümü arıyorum kıyamet günü
Bütün dünya öldürürken beni
Cehennemin yedi katlı ateşini bedenimle harladım
Yukarda cennete çıktım iki melek kollarımdan çekip aşağı itti beni
O gün bugündür o melekleri aradım durdum
Oysa biliyordum en derinde benim cesedim olmalıydı
Hep bunun için çabaladım
Sonra toprak kustu kutsanmış kirli bedeni mi?
Cennetten kaçmış her kadında kendimi aradı içimdeki sarhoş yarım
Dünya' da kirlenmiş bir bedenin arınmasıydı tanrının tek derdi
Oysa
Ben her gece sizin aranızdaydım
Fakat siz hiç fark etmediniz
Ayaklarım yalpalanarak dolaşıp durdum
Bir çobanın kavalında önüme katıp sürdüm sizi
Sol elimde ucu küle mahkûm bir sigara gibi
Sarhoşların naralarına kapıldı ihanet vakti çoğul yalanlarım
Ucu paslı bir hançerle ben kesmedim kendimi
Uykusuz gözlerimde kan otururdu göz kapaklarımda cellat gibi
Terli düşlerinde kendini kesen kadınlar gördüm gökte ararken sahipsiz aşkı
Benim adım yoktu
Çünkü ben yokum
Kendi yolculuğumda kayıp bir ruhtum
Delirdim
Yetmedi delirttim
İğrendim
O da yetmedi iğrendirdim
Tiksindiğim an dünya benim oldu
Güneş hep benim etrafımda döndü
Gece çökünce yıldız yağmurunda
Adam boğdum sessizce
Sonra yeniden doğdum gözlerinde r
Ruhunu satan bir şeytan gibi
Güneş parmaklarımın ucundaydı
Ben döndürdüm / o / gece geldi
Güneşe misafir oldum
Yandım kavruldum kül oldum
Ay’ın hüzün yanına sığındım
Kendi yolculuğumda ölüm vakti