Kendi yolculuğum Bölüm - II -

Sabahın ayazında çıplak bedenimi yıkayan rüzgâr
Titretiyor inceden inceden ruhsuz beni
Çıkarttım üzerimde fazladan ne varsa çıkarttım
Ve sonra serdim asfaltın üstüne
Tüm kirlerden arınsın diye
Gerçek ya da soyut
Doğru ya da yanlış
Bütün bildiğim aşkları sabaha kadar yaşadım,
Kustum çıplak bir kadının önünde kustum
Kendimden tiksindim
Ölümü beklerken yalancı düş oldum
Lakin gene sevdim
Gene küstüm
Ayrılığa mahkûmken
Gene rüyamda gördüm seni
Şu lanet güneş yüzüme çarpmadan hemen önce
Söyle bana söyle neydi bu telaşın
Bu gidişin neydi
Hatırlıyorum düşümde bana bakarken kalbin yoktu
Sabah gelen bu düşte ellerin yoktu
Saçların yoktu
Kokun yoktu
Rüzgârın koynundan kendi ellerimle tutup çıkarttım seni
Sonra bir şiir yazdım
Karalayıp karalayıp balkondan uçurdum
Sonra birini katlayıp çantana koydum
Diğerini sigarama sardım yaktım
Küllerini üfledim rüzgara verdim
Bitmedi gene yazdım
Bu son şiiri tırnaklarımla kazıdım baş harfinden kan aktı...