Kendi Yalnızlığına Yanar Sokak Lambaları

sokak delisiyim ben
bir de
kendini sevdiren bir yağmur
kaldırım taşlarında okunsa hatıralar
ihanet ve hançer
hep tekrarını yaşadı
tekrarını yaşar adem’den havva’ya hüsran
acılar tekrardır hep
cesaret kırıldıkça çoğalır kral
savaşı kaybeder korkaklar
dün meydan bugün sokaklar
iyi hatırlar.

mahşer kabarmış havada
nuh’tan kalma bir öfke
kara kirli bir yorgan gibi gök
kara salkım bulutlar
yağsa küfür yağacak dersin
yağsa kıyamet
ama inat
yağmur da kendini sevdirmeye
buhar damlası ince
yarım dal bir bahar
yüreği unuttuk
sevdayı
yiğitliği çünkü
sokakların gündüz güzelliği
hayal gezmeleri
acıya
manzara teselli olmaz.

amaçsız yürürken çoğu zaman
sokaklara vururum kendimi
düşünürüm deli keyfinde
hatta deli
telafisi yok ömrün
görünmez ağrılarımız
eskimiş olur bir önceki resim
geceleri gökyüzü daha derin
korkunç çekici
ölümü çağrıştırır karanlık çünkü
zehri zifiri
sokak delisiyim ben.

kalabalıklarda erir en çoğul yanım
her ruhta bir sota bulur kimsesizlik duygusu
her köşede
bir açmaz
bir pusu
bir kaldırımdan bir kaldırıma uçurumlar
kenarlarında unutulmuş intiharlar
umutsuz açlıklar
kendi yalnızlığına yanar sokak lambaları
kendi korkularına havlar köpekler.