Kendi Rüzgarımla Vurulmuşum

KENDİ RÜZGARIMLA VURULMUŞUM

doğduğum toprağa doymamışlığımı
ne havasında aradım ne suyunda
öksüzlüğümmüş, dilsizliğimmiş sebebi
göçebe kuşlarla diyar diyar
(devlerin küçümseyen ağzıyla) açlığım
tembelliğimden değilmiş bilirim toprağı

kalbimi sıkan anılarla büyümüşüm
yaşamışım közü örten kül misali
ve yarasını göremeyen ellerim taşır
şu çarpık ayaklarım değil iki hecelik adımı

hükümet konağına çıkan bir yolda
hâlâ düğmesini ilikliyorsan ceketin
ve şapkanı indiriyorsan
tepeden tırnağa eskimişliği ondandır bu şehrin

bir zamanlar umutla dolaştığımız sokaklarda
şimdi yozlaşan kaldırımlar sırıtır
kelimeler kilitlenirken ağzımda
yüreğim yaşlanır erkenden

o kadar iç içeydi ki duygularımız
masumdu, bir o kadar da karmaşıktı
kulaktan kulağaydı sırlarımız
en içten cümlelerimizi bırakmıştık
en güzel yıllarımızı korkmadan
dönüp bakmadan gittiğimiz yollara

nakışladığımız seviler kırılmış
bildiğimiz köşe taşları çoktan kirlenmiş
sahipsiz sözlerin arkasında
dağılıp giden hecelerde kalmışız
zamansız gelen ölümü yenmişliğimiz
sevdamızı gizlememiz bundanmış
başarıdan saydığımız

şimdi yaşadığımı sandığım evlerin
çatısına çıkıp bağırmalı şehir şehir
‘yıkılmaz’ denilen yerlere ‘yıkılıyorsun’ demeli
kocaman harflerle

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)