Kendi Küçük Dünyamı Seviyorum

Kendi küçük dünyamı seviyorum
Bir bataklığa benzese de kimi zaman
Kıyısında bana yeten çiçekler açan
Kendi küçük dünyamı seviyorum

Dört mevsim soluk bir güneş
Yol gösteriyor yaralı şiir kuşlarına
Serilmiş yatıyor yüreğimin kanlı taşlarına
Dört mevsim soluk bir güneş

Sessiz sakin geçiyor günlerim
Kurcalamıyorsa içimdeki fırtınayı eğer
Gizli gizli bir keder
Sessiz sakin geçiyor günlerim

Kaçmak istemiyor değilim gerçi
Zaman zaman bu dünyadan, bunalmış, bezgin
Yüreğimde karanlık, kanlı bir bozgun
Kaçmak istemiyor değilim gerçi

Ve bazen çılgınlar gibi
Kaçıyorum da içimdeki zincirlerden boşanıp
Dayanılmaz bir isteğin ateşiyle yanıp
Ve bazen çılgınlar gibi

Daha derin, yabansı bir boşluk
Bekliyor beni ama orda da
Çağrısına kandığım başka dünyalarda da
Daha derin, yabansı bir boşluk

Sonunda yaralı, yenik, pişman
Kendi küçük dünyama dönüyorum gene
Sığınmak için, çaresiz, gölgesine
Sonunda yaralı, yenik, pişman

Kendi küçük dünyamı seviyorum
Bir bataklığa benzese de kimi zaman
Kıyısında bana yeten çiçekler açan
Kendi küçük dünyamı seviyorum