Kendi Kendinin Farkındalığın Hayat…

Bir umut mevsimi, kadehte yarım kalan öfke, hırçın bir ayrılık,
Tükenmiş bir baharın habercisi türkuaz renkli isyanlar,
Bir yakamoza yenik düşen simsiyah bir deniz,
İşte bilinç altını zorlayan yazgısıyla pervazda duran boynu bükük saksıdaki çiçek,
Yoldan geçen karamsar suratlardaki can yakan tebessüm,
Kısacası kendi kendinin farkında hayat mücadelenin var olan tadı,
Bir rüzgar çıkar bedenin en uçlarında sevişmenin hevesini uyandıran,
Delice bir zevk ölümün en uçlarına çıkaran,
Ve yıkanmak isteriz günahkar bir edayla terk edilişlerde,
Baş kaldırış değimlidir bir çocuğun kundaktaki çığlıkları,
Derin izler süzülür beşikten bir annenin gözlerinin arkasındaki perdeye,
İçeri zaman girer ve alır elinden annenin tüm varlığını,
Ki ölüm öğrenememiştir medenice kapı çalmayı,
Bir köprünün altına süzülen güneş ışığını saklar köşedeki kadersizlerden,
Kendi krallıklarını kuran köşedeki umarsızlar dökülmüş dişleriyle ısırırlar gülümseyişi,
Caddenin ortasında bir adam elini yüzüne götürür ve hıçkırarak güler gördüklerine,
Gördüğü çığlık çığlığa bir sessizlik sadece,
Kâğıda dökmek ister kaybettiklerini ama kazandıklarının çetelesini görünce utanır,
Munis bir kış akşamında tenine dokunan soğuğa aşık olur ergenliğinin ortasındaki acı,
Ve O aşka sahip olan kan tadındaki öfkeyi kıskanır,
Der ki kaybettiklerimle ölçülmez mi sevgimin boyutu,
Koca gövdeli küçük binaların arasından süzülen uğultu öğüt verir acıya,
Nice bedenler göreceksin aşk kıvamında kendini darp eden bekle ve sus gün batımlarına,
Bir piramit ihtişamıyla duran asil hayat işte böle farkında lığındadır kendinin…