Kendi KENDİNE Ettiğini Adem

Çok tuhaf âdemler, türemiş arzda,
Ne adap bilirler, ne bir kaide!
Yaşıyor hayvandan, edall bir tarzda,
Park eder daima, namüsait’e!

Ölçüsü kıstası, yalnızca hissi,
Edinmiş mürşit, alçak nefisi!
Nezihin yerine, koyar en pisi,
Gönderir hayali, dinden baid’e!

İlimden cüdadır, filime garip,
Kasvet-i yalandan, kalbi muzdarip.
Şeytani dürtüyle, hisleri gerip,
Süluku naradır, ta gide gide!

Tanımaz rabbini, kitabın bilmez!
Mihengi kıstası, dininden almaz.
Zincirle bağlasan, islamda kalmaz,
Dostudur şakiler, kızar said’e!

Sataşır vahiye, çatar kabeye,
Yan bakar görünce, her kitabeye.
“Gerici söylem” der, hak hitabeye!
Top yekûn düşmandır, hakka ait’e.

Durmadan çöplerden, toplar felsefe!
Doldurur beynine, binlerce küfe.
Sol yana ağdırır, mizanda kefe,
Kalmamış din iman vede akide.

Geçinir entelden, beğenmez halkı,
Aş yapar gaflardan, kek yapar haltı!
Tart etmiş, lügatten, gerçeği hakkı,
Sadık dost deyip, sarılır ite.

Evrimle gorilden, olmuşlar adam(!)
Kendisi maymunmuş(!) şebekmiş madam(!)
Darwinle âdemlik(!) edilmiş idam,
Edermiş tavsiye(!) her müsait’e.

Ne etmiş gördünüz, kendine âdem!
Sanıyor hayvanı, insliğe maden,
Benmiyim bunları, nadana eden?
Ediyor rücu, en müsait’e(!)