Kendi kendine…
Karanlık bir ışıksın, görünmez ki aydınlığın.
Loş gecelerde yanarsın, sönük kendi kendine,
Unutulmuş- anlamsızsın, kuytularda yaşarsın,
Bırakılan yarınlarsın, ah çekersin kendi kendine…
Duyulmaz haykırışın, manasızdır sözlerin,
Derinlerde hesapların, yanılırsın kendi kendine,
Suskunluğun nefesinde, gözlerinin ferinde,
Çok zayıf- yalan dolansın, inanmazsın kendi kendine…
Bir saklısın, kayıpsın, çalıntısın, sen kimsin?
Arar durursun yalnızlıklarda, kendi kendini,
Hislerin ithal, yüreğin senin değil,
Bedeninden kayıp gider gerçeğin, kendi kendine,
Atlattığın yüreği, çığırından çıkardın,
Dayanılmaz biriydin, sustun kendi kendine,
Bakılmayan, acıyan bir çıbandın,
İlaç bile kesmedi, yandın kendi kendine…
Oktay ÇEKAL
31.08.2011-20.56
Kayıt Tarihi : 24.9.2011 13:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!