Kendi kendime Şiiri - Murat Bekir Alpars

"Duası makbul olan bir aşkı, katletmek ihanetir"

Ağustos sıcağında, çatlamış toprak gibi,
Yağmuru umut edip, yandım kendi kendime...
Suyuna muhtaç olan, kurumuş yaprak gibi,
Sevdanı hayat bilip, kandım kendi kendime...

Kaybolup karanlıkta, zühre ile yön bulmuş,
Ortasında bir çölün, kamere yoldaş olmuş,
Leylasını ararken, gecede esir kalmış,
O Kaysı azat eden, tandım kendi kendime...

Bir zamanın behrinde, yollarını gözleyip,
Umut edip yüzünü, hüznümü de gizleyip,
Her gece bir kandille, hayalimi sözleyip,
Işığını bekleyen, handım kendi kendime...

Özleminle ruhumun, kırgın kalışlarında,
İçten içe hasretin, sargın yakışlarında,
Kovulmuş o şeytanın, hırçın bakışlarında,
İlk hedefe alınmış, candım kendi kendime...

Şirkten beri kalarak, hakkı ile kulluğun,
Allahıma yakardım, ilk anında kuşluğun,
Varlığıma sarılan, aşk denen o mahluğun,
Damarında dolaşan, kan'dım kendi kendime...

Kavuşmak mı? Belki, belki mahşer günün de,
Rızaya mazhar olup, belki Rabbin önünde.
Vuslatını dilerken, seccademin yönünde,
Duamı kabul olur, sandım kendi kendime...