Kendi Kendime Şiiri - Osman Bulut

Severek dolaştım sekiz on ili,
Yorulunca mekân İstanbul dedim.
Düşündüm hepsi de değil ya deli
Çıkıp gelmiş milyonlarca kul dedim.

Ev bark şart insana tam da bu vakit,
Diyerek biriyle eyledim akit.
Bayıldım bir kamyon dolusu nakit
Elinin kiridir para pul dedim.

Ahirette iman, dünyada mekan,
Elde edemezsen eylersin figan.
Gelsin bir araya her iki yakan,
Göçebe hayattan kaç kurtul dedim

Olmaz mıyım Rabbime müteşekkir,
Bana her sevinci yaşattı bir bir.
Sordular en büyük hazinen nedir?
Üç torun, üç kız ve bir oğul dedim.

İnsan her nimetin kadrini bilse,
Hakkın huzurunda şükre eğilse.
Beden içli dışlı sağlam değilse
Ha atlas giymişsin, ha bir çul dedim.

Çocuğa karıştı bak çoluk çocuk,
Koşma peşlerinden alıver soluk.
Kalan ömrü yaşa kafana buyruk,
Tenha bir köşeye geç kurul dedim.

Alakayı kesemedim ilimle,
Ders okudum babam gibi alimle.
Elli küsur senem geçti talimle
Hayatın kendisi bir okul dedim.

Kimse çıkaramaz kalbe düşeni,
Bir söz, bir göz, bir köz sağlar neş’eni.
İnsanın aşk ocağında pişeni,
İnan ki çiğinden çok makbul dedim.

Gönlün görevidir muhabbet saçmak,
Hem içe hem dışa bir kapı açmak.
Eşi dostu geçtin kendinden kaçmak,
Kafama uymayan bir usul dedim.

Arzum ne methiye, ne de sitayiş,
Sadece malumun ilanı bu iş.
Gah muallim, gah müdür, gah müfettiş
Nasipte ne varsa ver kabul dedim.

Yüksek uçup yapmadım bir aptallık
Ne sultanlık umdum, ne de krallık.
Son arzumdu bu gönüllü hamallık,
Gez dolaş elinde bir bavul dedim.

Değiştirdi bir yılda üç konutu,
Sarılıp açıldı bilmem kaç kutu.
Arıyorsan Seyyah Osman Bulut’u
Şirinevler civarında bul dedim.