Kendi kendime... Şiiri - Esma Arcan

Aşk, her daim gözlerde yaşmış
Kimi gün neşe,
Kimi gün acı kaynağı...

İnsan yalnız saadetlerinden
Almıyormuş ilhamını.
Umutlarının bittiği,
Anılarının gittiği
Sonra bir bir karşısına dikildiği
Günlerindende alıyormuş...

Kendi kendime
Kanattım kurumuş yaramı...

Bir parantez açtım... bir vakit
Aşka dair ne varsa hepsini içine taşıdım,
Korku ve gözyaşlarıyla tanıştım.
Aşkla dolu dizgin yaşamak varken
Karşı cephelerde ihanetle savaştım.
Ama...
Yürekteki sevgiyi
Dildeki güfteyi
ve hatırlıyorsun değil mi
zeytin dalında pişirdiğimiz köfteyi...
...
Ben...
Hiçbir zaman unutmadım.
Anılarda taze saklı bıraktım.
Aşk,her daim gözlerde yaşmış...

Aşk, duygularla gelişti
Şiir kuşkularla dövüştü
Aşk ve şiir birbirleriyle yüzleşti
Anılarsa birbirleriyle çiftleşti...

Oysa...
Giden gitmiş
Ölmüş bitmişti...
Aşk,her daim gözlerde yaşmış
Gidenin ve ölenin arkasından...
Ve....
Parantezi kapattım...