Kendi Kendi'ne Şiiri - Özlem Saba

Şöyle yan gelip koymadan başını
İkiz bir yastığa

Yaslamadan yüreğini
Başka bir yüreğe

Evini arıyor ruh
Evini arıyor beden, her yerde...

Bin bir maharetle
Gömmeyi başarsak da inine
O yılanlar da baş kaldırır olur, bir gün bir yerde

Çünkü yılan yılanlığını
Şeytan şeytanlığını
Melek melekliğini yaşamak için gelmiştir bu aleme...

Ve daha kim bilir
Ve daha neleri gözden çıkardık
Hangi yaradılışımızı
Kurban verdik başka bir oluş biçimimize...

Oysa ne çok şey söylüyordu, bir rüzgar bize
Bir güneş
Bir su
Bir kedi

Bir köpek
Bir böcek
Cansız, kişiliksiz sandığımız
Bir ağaç bile...

Büyük dalgalardan önce, deniz çekilir
Ve her şey yerli yerinde olsun diye
Ne tufanlar gördü bu kâinat
O büyük sessizlik/dinginlik öncesi
Ruhsal-ruhsatlı kıyametlerde...

Ve hiçbir zaman
Suçlanmamıştır gökkuşağı biz gibi
Rengarenk diye...

Aslında yıllar önce
Nasıl da tarif edilmiş
Evimizin yolları bize
Nasıl da gözden kaçırmışız
Onları bile;

"Kör bir adam gibi el yordamıyla
Yolumu bulmaya çalışırken topraklarımda
Adımlarıma yön verecek parmaklıklar yoksa da
Vardır senin gülünün büyümesi evimde
İçimde büyümeyi sürdürüyorsun, köklerin çok derinde"

"İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman
Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini
Mutlu aşk yoktur "

"Sofular haram demişler, bu aşkın şarabına.
Ben doldurur, ben içerim, günah benim kime ne!

Ademi sürdün bıkmadın.
Cennette de bırakmadın.
Şeytanı niçin yakmadın?
Cehennemin var da senin."

"Bir ağaç gibi tek ve hür
Ve bir orman gibi kardeşcesine" yaşayacaksın kardeşim

Gözlerinin önünde bir tiyatro sahnesi sergilense de
Yalnız değilsin ama, teksin bilesin sen
Kendi şuurunda yaşıyorsun
Her yolculuğun aslında, kendi kendine...

Özlem SABA