Kendi gölgemle konuşmak Şiiri - Ömer Tural

KENDİ GÖLGEMLE KONUŞMAK

Gölgenden kaçarsın,
“Tutma beni” der gibi.
Koşarsın, çatlarcasına,
Uykudan uyanmışcasına,
Korkulu dünyadan kurtulmuşcasına.
Düşüncelerden kaçarsın,
İçindeki sıkıntıyı taşırken yalnız.

Hayatın tadı tuzu kalmamış;
İnsanlar birbirine güvenmiyor artık.
Yalandan tebessümler,
Yapmacık el sıkışmalar,
Sözler başka, gözler başka,
Kalp başka…
Her şey sessiz bir boşluk gibi,
Ve ben, kendi gölgemle konuşuyorum.

Bu dünya benim değil.
Mutlu olamıyorum nedense.
İçimdeki adam ben bile
Hâlâ kendimi tanıyamıyorum.
İçsel yalnızlığım,
Gecenin en karanlık köşesinde
Fısıldayan bir hüzün gibi.
İnsanları anlamak imkânsız artık;
Güven ölmüş, umut solmuş bu dünyada.

13 Şubat 2008 – Kayseri

GÖLGEMLE DİYALOG

Gölgemden kaçıyorum,
“Beni bırakma” der gibi fısıldıyor.
Koşuyorum çatlarcasına,
Uykudan uyanmış bir yabancı gibi,
Korkulu dünyadan kaçarken.
Düşüncelerim zincirli,
İçimdeki sıkıntıyı yalnız taşıyorum.

Hayatın tadı tuzu kalmamış;
İnsanlar birbirine güvenmiyor artık.
Yalandan tebessümler,
Yapmacık el sıkışmalar,
Sözler başka, gözler başka,
Kalp başka…
Her şey sessiz bir boşluk gibi,
Ve ben, kendi gölgemle konuşuyorum.

Bu dünya benim değil.
Mutlu olamıyorum nedense.
İçimdeki adam ben bile
Hâlâ kendimi tanıyamıyorum.
İçsel yalnızlığım,
Gecenin en karanlık köşesinde
Fısıldayan bir hüzün gibi.
İnsanları anlamak imkânsız artık;
Güven ölmüş, umut solmuş bu dünyada.

13 Şubat 2008 – Kayseri

GÖLGEM

Gölgem bana fısıldıyor:
“Beni bırakma…”
Kaçıyorum, çatlarcasına,
Uykudan uyanmış bir yabancı gibi,
Korkulu dünyadan kaçarken.

Düşüncelerim zincirli,
Oysa gölgem sessizce gülüyor:
“Yalnız değilsin, ben buradayım.”
Ama ellerim boş,
Kalbim yorgun,
İçimdeki sıkıntıyı yalnız taşıyorum.

Hayatın tadı tuzu kalmamış;
İnsanlar birbirine güvenmiyor artık.
Yalandan tebessümler,
Yapmacık el sıkışmalar,
Sözler başka, gözler başka,
Kalp başka…
Gölgem ise bana bakıyor,
“Görmüyor musun? Hepsi birer gölge…”

Bu dünya benim değil.
Mutlu olamıyorum nedense.
İçimdeki adam ben bile
Hâlâ kendimi tanıyamıyorum.
İçsel yalnızlığım,
Gecenin en karanlık köşesinde
Fısıldayan bir hüzün gibi.
Gölgem kulağıma eğiliyor:
“Seninle buradayım… ama dünya yabancı…”

İnsanları anlamak imkânsız artık;
Güven ölmüş, umut solmuş bu dünyada.
Ve ben, kendi gölgemle konuşuyorum,
Kendi sessizliğimde,
Kendi yalnızlığımda,
Bu dünyada… tek başıma.