Kendi gölgemde kendime Şiiri - Ruken Erbay

Düş kırıklarından örülmüş bir tenim var,
sözcüklere değmeyen rüzgârlar
omzumda dönüyor sessizce.

Kirpiklerimde asılı bir evren,
her göz kırpışımda
bir yıldız kayıyor içime.

Ben,
bir aynanın arkasında unutulmuş yansıma;
ışığa temas etmeden var olan
soluk bir yankı.

Adımı unuttum çoktan,
bir geceyi dinliyorum içimden,
kelimesiz, renksiz
ama nedensiz de değil.

Tenim —
bir haritanın boş kenarı gibi;
çizilmemiş,
ama hep bir yere varıyor hissiyle…

Ve içimde bir kuş
kanat çırpıyor sürekli
camdan yapılmış bir gökyüzüne doğru.