Kendi 'Düş'ün Ağlamaz Şiiri - Orhan Bozdağ

bir sabah
kasvetsiz
oğlene doğru uyanılmış birazcık
geceden kalma hafif alkol
biraz nargile dumanı
bolca izmarit..

çay bardakları ıslanıyor sıcacık tavşan kanıyla
taze ekmekten doklen kırıntılar başına buyruk
odaya girmeye çalışan deniz mavisi
güneşi arka cephesine alan bir binadaki pencere
5 sessiz hayat-beş sessiz yığın...

dort tarafı düzensiz
iniş ve çıkışların hakim olduğu bir rüya
düşüş kalkışlar var
lekeler var
temizlenenler var
oyuncak şangırtıları var
biri bağırıyor
saklanmış bir bedene
dur diyor
dur yapma
hayır...

sesi duyulmuyor...
sonra bir ışık giriyor odaya
olaylarla aynı zamanda aslında
o rüya ile aynı zamanda
farklı bir mekandaki bir huzme
bir mesaj
iki kelime
onaltı harf
yerli...

düşüyor tansiyon depresyon ereksiyon halusinasyon ve daha ne kadar yon varsa
kurulan tüm düşler
çokta zmansız bir anda
zuhur ediyor beynimin kıvrımlarına
o huzme ile birlikte...

küçük bi çığlık sessizce sondür o sıgarayı diyor...
çığlığın sahibi duymamakta ısrarlı...

bir şekercinin onunde bir çocuk
ateş istiyor bir amcadan
sigara tutuşuveriyor...

bir deniz kıyısında bir insan
ben
tüm hayalleri gerçeğe dokunuyor
zamansız
çok zamansız...

bir başka şehirde birşey
geldim diyor
herkezin haberi var
onun haberi yok

aynı şehihirde bir düş
kırılmış...
ama biliyor...
kendi düşen ağlamaz...

ağlıyor...
umarsız tüm kurallara..

bir şehirde bi adam. yeter artık diyor. ben.

bir şehirde birşey çok sıcacık bir mücadelede..

bir şehirde bir hayat yok oluyor.
deniz kıyısında
ben.

bir okyanus okşaması
çıkmaz bir sokak
bozuk bir ilaç
bir tırnak makası
beyaz bir şarap
kırık bir düş
dur
kendi düşen ağlamaz.

ıskalanan bininci hayatta kocaman bir ışık beliriyor
kader başını uzatıp yıldızların arasından
yeter artık diyor
çok zorladınız...
bir kadın. bir adam. ben. birşey
hepsi yokoluveriyor.
ve
aradığımız kişiye artık ulaşılamıyor...