Kendi Dirilişini Yazmak

YAŞARKEN ÖLEN İNSAN

(Nihali Tarz'da Ruhun Diriliş Çağrısı)

I. CESEDİN SOKAKLARDA DOLAŞMASI

Bir et-kemik yığınıyım,
Ruhum sökülüp alınmış…
Sokaklar, mezarlığa dönmüş,
Adımlarım çürümüş hayallerimi çiğniyor.
"Yaşamıyor, sürünüyorum" dediğin o an,
Aslında yeniden doğuşun kıyısındasın.

II. UMUDUN KATLEDİLİŞİ

O güzel günler, o ışık, o tebessümler —
Hepsi bir yalan mıydı?
Hayır!
Onlar ruhunun belleğine kazınmış hakikatlerdi.
Umudunu öldürenler, aslında kendi cehennemlerinde yanıyor.

III. TRAVMA: KANAYAN YARA

Geçmişin peşini bırakmıyor,
Her köşede bir hayalet…
"Affettim" diyorsun ama yüreğin kanıyor.
Çünkü affetmek;
Yarayı unutmak değil, onunla yaşamayı öğrenmektir.

IV. ÇIĞLIK ÇIĞLĞA SUSMAK

"Sesime ses değse, çığlık oluyor"
İşte o çığlık, ruhunun direnişidir!
Susma…
Çığlığın, vicdanları delecek bir mızrak olsun!

V. RUHUN SIZLISI

Beden iyileşir ama ruhun sızısı dinmez mi?
Dinmez…
Ama o sızı, seni diri tutan ateştir.
Ölmeyen ruh, enkazın altından doğar!

VI. KENDİ MEZARINI KAZMAK

"Cesedime toprağı ben attım" dediğin an,
Aslında ölümü yeniden tanımladın.
Çünkü gerçek ölüm;
Umudun değil, acının teslimiyetidir.

VII. SELÂYI DİRİ DİNLEYENLER

Üzerine okunan selâ,
Aslında ölüme değil, dirilişe çağrıdır!
Sen ki;
Diri diri kendi mezarını seyrediyorsun,
O mezardan bir çiçek filizlendirmeyi dene!

VIII. ENKAZ ALTINDA DOĞMAK

Enkaz altındasın ama…
Her enkaz, yeni bir inşanın temelidir.
Donuyorsun, açsın, susuzsun…
Ama ruhun—ölmez!
Canlar ölesi değil,
Canlar can veresicidir!

SON ÇAĞRI:

"Ey kendi mezarını kazan insan!
Toprağına tohum ekmeyi unutma.
Çünkü en karanlık an,
Şafağa en yakın olandır.
Ruhun ölmez—
O, sadece uykuya dalar.
Uyan!
Kendi dirilişini kendin yaz!"*

NIHALİ TARZ İMZASI:

Mistik: Ruhun ölümsüzlüğü
Alegorik: Mezar-tohum metaforu
Toplumcu: Travma ve direniş
Özü: "Enkaz altından doğanlar, en güzel güneşi görür."