Kendi Çığlığında Şiiri - Murat Ekici

yüzüme çarpılmış kapılar gibi şimdilerde hayat..
yemek üç gün öncesinden ekmekler se bayat..
dün üç kafadar yine sorguladık...
neyiz..neredeyiz..
ve neden bu vasat olamayışımızdaki inatt

başı kekilmiş..belliki dişi..
geçenlerde bir güvercine yem verdim..eskiden olsa yerdim..
hatta arkadaş bile olduk..
hergün geliyor artık..ona bir isim bile taktım..
ayşegül..
acep yavruları varmı..onlarda ilerde birer ayşegül olacakmı..
ve atacak mı onlara yem..birisi..ötekisi..şusuu

güzeli çirkinlik..masumu suçlu
niye hep cezbeder ki..
bu güvercin niye bana geldi ki..
üstelikte hep açken..
hem kendi hem ben..

zeminin kaypaklığıyla yoğrulmuş gönül kaypaklıkları arasında..
ellerimle saçlarımı geriye attım..
sevişme öncesinin hırçınlığı vardı ruhumda..
bilmem ne otelinin 12 numaralı odasında..

son bira şişesinide bırakmıştım..
terkedilmiş o köhne rıhtımda..

farelerin bile çoktan terkettiği dümeni kırık gemim..
ağlaşıyordu rıhtımda duran kaptanına..
hiçlik deryasında..bir piç gibiydi..

son sigaramıda güvertesine attım..
son bi nefes çektikten sonra..yansın istedim..
yanmamak suçtu şimdilerde..
benim dünyamda..

yok olmaktansa karanlıkta..

boğulmaktansa..

kendi çığlığında..