Kendi cesedimin önünde seviştim

Kendi cesedimin önünde seviştim özlemlerle
Sana gebe kalan yüreğimin bir parçasını attım aç çakallara
Savruldum yoruldum ama durmadım
Koştum ben bu gece ölüme
Koşarken kendi gözyaşlarıma takıldı ayaklarım
Bir bıkkın sevda sokağında
Senin o saçma sapan dediğin şiirlerin yapraklarında ölüme el salladım
Senin o buda bir şey mi dediğin
O dökülen yaprakları kefenim yapıp daldım son uykuma
Odamın duvarlarına seni çizdim her gece sensiz yatmayayım diye
Ölüm bile ağlarken bana sen güldün
Oysa…
Neron bile vazgeçti Roma’yı yakmaktan
Leyla vazgeçmişti mecnundan
Ferhat artık dağları delmeyecekti
Akdeniz eskisi gibi köpüklü dalgalanmayacaktı
Boğazda martılar ötmeyecekti
Haydar paşa garı ıslık çalmayacaktı
Ay düşmeyecekti öyle on dördünde denize
Ben bu gece ölüme koştum
Kendi gözyaşlarım takılsa da ayağıma
Kırmızı gülleri sana bıraktım
Siyah gülleri de kendime
Artık geceleri hayalinle avunmak yok
Yok, artık pencere önlerinde ağlamak
Yok, artık köşe başlarında kar altında
Parmaklarımı ısıtarak geleceğin saati beklemek
Yok, artık her sabah sırf sen geleceksin diye otobüs durağında beklemek
Yok, artık simit’in susamını seversin diye simit parasına susam almak
Yok, artık yok
Tüm kâğıt helvaları kimse almasın diye öncede satın almak yok
Artık ben yokum
Artık bende ki sen vardın ya
Artık oda yok
Artık sevine bilirsin
Ellerinle öldürdüğün
Bak nasılda sıcakmış kanım hissede biliyorum
Kayarken parmak uçlarımdan
Bak gördün mü nede güzel yeşillendi dökülen yapraklar
İşte en sevdiğim o hüzünlü martı sesleri çalıyor kulaklarıma
İskeleye yanaşan vapurun serinliği de var tenimde
Bak gülüyor ay ve yıldızlar
Ne de güzel artık acımıyor
Tüm bedenim soğurken ve titrerken
Sol yanım acımıyor…

Düşgözlü 26.11.2007