Kemter Abdal'ım Ben Şiiri - Kemter Abdal

Bir zamanlar yüceydim, şimdi ben de bir akşam,
Gönlümde bir dert, gözümde bir sis var.
Yollar hep taşlıdır, her adımda bir sancı,
Düştüm, kalktım, ama hala yıkık bir yanım var.
Kemter Abdalım ben, bu dünya bana dar,
Her gecem bir hasret, her sabahım bir hüsran.

Bir bakış, bir söz var, kalbime yerleşen,
İçimdeki ateşin, hiç sönmeyen düşü.
Bütün sevdamı aradım bu yollarda,
Fakat bulamadım, karanlık her köşede.
Söylediklerim hep eksik, içimde bir yara,
Bir Kemter Abdalım, yolum her zaman yâre.

Dağlar yıkılırken, ben yerimdeyim,
Yelkenim kırılırken, ben batan bir gemiydim.
Bir zamanlar sevda vardı, kalbimde bir rüzgar,
Şimdi o da yok, solgun her yanım yara.
Kemter Abdalım ben, gönlüm hep hüzün,
Bir zamanlar aşk vardı, şimdi derin bir sükun.

Toprağa sarıldım, suyu içtim içimden,
Ama her içişim bir yudum karanlıkta.
Geceleri yıldızsız, sabahları ruhsuz,
Her adımda kayboldum, bir başka yalnızlıkta.
Kemter Abdalım ben, her zaman eksik kaldım,
Yüreğimde acı var, bir türlü solamadım.

Mezarımdan bir ses gelir, hep aynı yankı,
“Bir zamanlar umut vardı, şimdi o da sönmüş.”
Gözlerimde bir buğu, sesimde bir hüzün,
Her gece rüyamda ararım seni, fakat hersey çok uzak.
Kemter Abdalım ben, içim hep bir çöl,
Bir zamanlar sevda vardı, şimdi sadece bir boşluk.

Bir akşam vakti, yolum kaybolur,
Adımlarım yavaş, ama gözlerim kararmış.
Bir zamanlar düşlerim vardı, şimdi birer birer solmuş,
Kalbimde yalnızlık, her zaman bir iz bırakmış.
Kemter Abdalım ben, her adımda bir kayıp,
Her akşam son bulur, her günüm yıkık.

Gözlerim boşlukta, her şey silindi,
Bir zamanlar sevdam, şimdi bir sızı gibi.
Bütün umutlarım kayboldu, bir rüzgarla savruldu,
Ve geriye sadece bir kemter kaldı, sessiz ve derin.
Bir zamanlar gülümsedim, şimdi hep ağlarım,
Kemter Abdalım ben, hep bir feryatla arkada kalan.