Kemiklerimi Kıracak Diye Çok Korkuyorum

İçim kan ağlıyordu, yasaklanmıştı dilim; kalemim anarşi, kalbim binlerce kez sen atıyordu.
Soğuktu, aylardan aralık, günlerden salı; ilk o gün yasaklandı lügatımdaki alfabeler; şafak vaktiydi, dumanlıydı mahallem.
Mehmed Uzun zamanıydı, on ikinci sayfada barışsak da göz perdelerim cigara yaprağı, sen kulağımda bir ninniydin.
Sana yazdığım hiç bir mektup gelmedi, korktular; korkuları yanlarına, şiirlerim bana kaldı.
İçimde kalan şiirlerin bir gün kemiklerimi kıracak diye çok korkuyorum…