Nihal'imi Kemiklerime Kadar Yaşıyorum

Ben bir SEDİR AĞACIYIM,
Gür, sık, dip dibe ormanda…
Kokum odunsu, uzaklardan hissedilir;
Turunçgil ve adaçayı dedikleri, ama hep Nihal’im geliyor aklıma.

Ormanın yoğunluğunda, kalabalığında,
Tenhada bir sedir ağacının yalnızlığındayım;
Kulaklıklar sağır eder sessiz çığlıklarımı,
Sadece senin varlığının melodisi duyulur, Nihal’im.

Kapkaranlık, kör bir kuyuda zincirlenmişim;
Ne yemyeşil çimenler, ne masmavi gökyüzü…
Karanlık, daha derin, daha keskin;
Ama içimde bir ışık var: Nihal’im.

Çürümüş ceset kokuları, leş kokuları sarıyor etrafı;
Akciğerlerim parçalanıyor, nefes alamıyorum,
Ama senin adını anınca, soluk alıyorum;
Kulaklarımı sağır eden sessiz çığlıklar,
senin sesinle yankılanıyor.

Enkaz altındayım; geceler boyu selâmlar okunuyor;
Diri diri toprağa verdiler etimi, kemiklerimi…
Ama sen, Nihal’im, rüyalarımda üzerime düşüyorsun,
Kalbimin tarhana kokulu köy türküsünü dinliyormuş gibi.

Cehennemin en dibindeyim, HAVİYE,
Ruhum donuyor, kutup soğuğu yakıyor;
Ama gözlerimi kapattığımda, senin kadife çiçeği kokun
Kemiklerime işliyor, yüreğimi ısıtıyor.

Bir yanım günahlarla dolu cennette,
Bir yanım suçsuz ve soğuk kutup cennetinde…
Araftayım, ama seninle var olmanın sıcaklığı
Her fırtınayı dindiriyor, Nihal’im.

Sevgilim geliyor geceleri, nazik, hunharca,
Kadife çiçeği kokulu saçların ciğerlerimi parçalayarak
Geçiyor, ruhumda iz bırakıyor.
Bebeği uyandırmamak için sessiz nefesin,
Bir çocuğun merhameti, bir çingenenin asaleti,
Bir tanrıçanın güzelliğiyle dolup taşan ellerin…

Sabah uyandığımda döşümdesin,
“Gitmem gerekiyor” diyorsun, Nihal’im.
Keşke rüya olsan, rüya derdim,
Ama gerçek, acı ve tatlı bir şekilde
Kemiklerime kadar seni yaşıyorum.