Her şeyi eskide bırakıp, en baştan başlayasım var kendime bugün. Olmadı bu hayat deyip silesim var kendimi. Gidilecek ne kadar uzak varsa o kadar uzaklaşayım kendimden. Kendini bilmeyen bir ben kaldı bende. Şimdi gel öğret beni bana. Adını hatırlamadığım bir sürü duygu geçti üzerimden, kemiklerime kadar kırıldım sana!
Ne kadar sen varsa bende, gel al benden. Artık taşıyamıyorum seni solumda, soluğumda.. Eksildiğimi fark ediyor ve eskiyorum, içimde seni soluduğumdan... Daha önce hiç böyle kendim için ölmemiştim. İlk defa bugün kendimi öldürdüm kendimde. Ve ilk defa cenazeme katıldım. Ve selamı bile kendim okudum. Nasıl bir dünyaydı üzerinde yaşadığım? Kendim yaşadım, kendim yaşlandım ve kendim öldüm.
Ama bir kez kendi olamayanlar için ben kendim oldum. Herkes için öldüm bu gece. En karanlık saatlerinde öldürdün beni. Uykusuzluğu az önce uğurladım gözlerimden, yenik düşüyorum içimdeki hasrete. Uyku, ağza alınmayacak sözler sarf ediyor gözlerime. Gel de diren benim yerime. Neyse, gelme... Bununla da ben baş ederim. Senin yerin kalmadı başımın üstünde...
Elveda solumun sahibi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta