Kemik/siz Şiiri - Şahika Güray

gönül intiharına maruz olurken beden
nice devinmeleri bıraktık ertesiye
bir şeyleri götürdü hep içimizden giden
yepyeni umutlarla baktık pazartesiye

yunarken ellerimiz kana boyandı sular
sesimizin rengine vurdu o kızıl nota
hangimiz sevdiğinden bir an kötülük umar
hangi ruhta gizlidir menzile giden rota

ilk tattığımız acı bademin dilde aşkı
ah kayısı çocukluk, çekiç altı çekirdek
gözler düştü kuyuya tavanda ayın şavkı
firak - visal iç içe sıradan oldu gerdek

geceler işsiz artık bekleşir kaldırımda
yosma hayallerimiz temiz hislerden doğdu
akıl dibine vurdu tıkanan her adımda
açılan her boşluğa koca bir ömür sığdı

öfkemize esirmiş meğer o derin sözler
metânet mizanında hafif geldi yükleri
erdemlikle övündük ölü yaşayan bizler
biçtik usturalarla o incecik kökleri

öncesi iğne ucu sonrası sırma iplik
nasıl da rüzgar aldı dikişler açılınca
ve hep aynı senaryo, sahne ve aynı replik
dilin kemiği varmış anladık kırılınca