Kemik Şiiri - Suat Seymen

bizim çok şiirlerimiz var vardı da diyebilirdim
uçurumunu kaybetti çocuk uçurtmasını
kaleler için de iç hisarlar içinde
ne çok göklerimiz vardı dizilmiş şemsiyelerimizde
her şey bir hiçse kaybolmak ta diyebilirdim

diyebilirim uzanıp birer salkım
sonra: sırasına hedefler! saldırın
sonra sırasında kapaklanmış bekleşir
ağızları açık bakarlar yukarı kaybettiklerini günlerini geri
iliklerine kadar sırılsıklam bakarlar, ipleri?
kaybettikleri kendilikleri hep bakarlar ki

bakarlar bizim çok aslan yürekli ipe dizip ayları güneşleri
konuşmalarımız vardı da diyebilirim
koşuşmalarımız bukalemun saatlerimiz
yalancıktan yüzlerimiz göllerden yansıyan
kumlarda yeşermez ne çok yalancıktan diyebilirim

bir güllerden -nasıl bir şeyse- kırmızı
bizim şehirlerimiz işte onlardan biri
çağlardan yuvarlanan semt semt sokak sokak
koca ahali soluklanan sıraya fakat özledim seni
ne kadar sıradan
özledim sizi şişelerden bir eski masalsı
her yanı yırtık gülüşlerden bir eski diyebilirim

ben gidiyorum da diyebilirim hepsi aklımda dizili sıra sıra
şimdi toz toprak, artık yeşermeyen hayır, bunlardan biri
imkansızlardan biri kelimelerde de kilit
bulutlardan anahtarlar dökülür alkışların en ortasına
büyüdükçe susarak sustukça anlatarak
bizim çok hisarlar dışında kırık kemikler
Ke
Mik
Leş
Miş
Lik
Le
Ri
Miz
şİİrlerİmİz!

uçurtmalarımız da diyebilirim.