Saat ikiye bir var, kavuşmaya günler
Uykularımı hiç etti yine gözlerin
Söyleyemedim aşkı, engel oldu kader
Sen benim olmalıydın, bende senin
Bilirim istemezsin ne sevgi, ne beni
Kendi katilim oldum içinde gönlümün
Aman et, kalayım az da olsa kendime
Kime ne sanki Mecnun'u isem ömrünün
Ben seçtiysem isteyip bu çölü, kime ne!
İki ucundayız sonsuz bir köprünün
Sevmen yetmez beni sevgilim.
Yüreğin çatlarcasına sevmelisin.
Öyle çok sevmelisin ki,
Ansızın gülmelisin aklına geldiğimde,
Durup durup dalmalısın benli hayallere,
Ve gül üstüne gül konmalı o gamzelerine
Yorgunum şimdi
Seni sevmekten kalan bir halsizlik var omuzlarımda
Sormazsın da, ben yine söyleyeyim
Ölmem korkma.
Korkma diyorum,
Korkmazsın biliyorum.
Yapmacık tavırlarla yakaladı aşkı,
Yüzyılın çakma Mecnunları.
Ve Leyla,
Bir değil artık.
Bin Leyla var köprü altlarında,
Bin Leyla yataklarda,
Eski gülüşlerim dahi terk etmiş beni
Geceden kalma bir nem var gözlerimde
Kaşlarım çatık bugün, dudaklarım delik deşik
Gözlerimde bir telaş
Ve yakıyor kirpiklerimi sevgiden bir ateş
Oğul, derdi babam
Her kaybettiğin şeyin ardından başka bir şey kazanırsın.
Oysa bilmiyordu her kaybettiğim şeyin ardından tekrar tekrar seni sevdiğimi.
Ve kazandığım da olmamıştı seni bir an için bile olsa.
Hani 21. yüzyılın aşıkları; aşk budur deyip aşk sanıyorlardı ya o şehvet duyguyu,
Oysa hiç sevmemişlerdi sadece organ diye kullandıkları kirli kalpleriyle.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!