Uzun bir yaşam çıkmazlar ve yalnızlıklar üzerine inşa edilmiş, kifayetini anlamaya çalışmakla yitirilen ve kazanıldığında niçin arandığı unutulan bir çıkmaz sokak çatışması, içimizde büyüyüp kök salan.
Bu umarsız ve bir o kadar umudumuzu yititrdiğimiz zaman içinde tek dayanağımız, gökyüzünde asılı kalan dosthane muhabbetler; her duygusal çıkmazda bize yol gösteren kutup yıldızlarıdır.
2006
Beynimi felç eden dumanlar vardı katar katar giden. Şiir yüklenmiş gemilerin ardından gelen ümit şarkısı vardı gözlerimin yollara dalıp seni hatırlayışındaki gizemin çözümsüzlüğü içinde kaybolup gitmelerinde. Bir viran şehrin virane sokaklarında loş bir lahzada senin sesinde büyümekteydi damarlarımın sızısında kan ağlayan dizeler. Hep yarım kalmış cümlelerin anlamsızlığı tıkanıp kalmıştı gizli yaralarımda. Uzanıp yüzükoyun ölüm sıcaklığına bir gül kaldırım taşına ağlamaktaydı yaprağındaki son damlanın kan kızıllığında.
Kirlenmiş dünyanın acılarını koyuyordun öpüşlerine. Dudaklarımdan kalbime giden yolda eritiyordum çilekeşliğini. Yine de bir sızı oluşuyordu kuytularımda ve o an teninde ağlamaya başlıyordu tenim. Kederini anlatıyordu terin, gözyaşlarını emiyordum terinde. Acın tuzlaşmış bir kalıp gibi geliyordu dudaklarımın ucuna. Yudum yudum akıtıyordum içime acını ve acılarımla yoğuruyordum. Karanlığın en derin saatinde bir sofra kuruyordum duygularımıza; içkisi kan, mezesi tuz, ışığı karanlık olan.
Acın parmaklarımın ucundayken (ki parmaklarımı ısırmayı severdin) saçlarımdan dökülen duygu damlacıklarından sevda yüceliği ve ellerimde mahzun acılarla dolu gözyaşlarımı sundum sana.
Yokluğun zaman aşımına sürgün bir yürek;
Özlemini sevdasında taşır.
Yıllar güzelliğinin yanında ağlaşır.
Şarap kıskanır seni;
Sevdam özlemine,
Özlemin sevdama karışır...
Papatyanın dalına yazdım seni,
Bir karınca bakarken bana.
Gönlüme kazıdım adını,
Adın boğarken beni yalnızlığa.
(2001)
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!