Manastır yalnızlığında bir akşamüstü
Uzaklaşan tren sesleri seni benden ayıran
Kalbimde yıldızsın bir gökyüzü boşluğu
Akar penceremden hasret yağmuru
Delicesine sanki öfkemi bilircesine
Demiryollarında gözyaşlarım ezilirken
senin yüreğin martılarla bir
her halimize telaşlısın anne
gözlerin kirpiklerinden beter
ne ağlamaların bitiyor ne aydınlığın...
dur,öyle usulca...
karanlıkta yıldızlar bile görmedi
günler bir çorap gibi sökük
ne yana gitsen
kendinden kaçıyorsun
tüm izmir benden kaçıyor
ellerim ayaklarım perişan
bir fatih anlıyor beni
zaman gözyaşlarımdan bir kolyeydi boynunda
üzgün çocuklar sevinirdi akşamları
ben hep yalnızlığa çekilirken pencereden
ellerim...
yontulmuş bir heykel gibi
dertlenirdi sessizliğine
sana kutupsal dokunmalıyım
üşümeli yanlış aynalarda çocukluğun
kendine yetmezmiş gibi..
durmalısın,o eski sevdalar kadar yıkılmamış
tüm dünya çocuklarına inat
daha çok öpmeliyim seni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!