Sözlerin bildiklerimden farklıydı.
Şimdikilerse hiç söylenmemiş.
Ağır işitmek istediğim zamanlarda
Böylesi ağır.
Kemal Ersin Aktaş
Koyu kahve bakişinin ardinda
duyulmamiş çığlıklarını
saklardın çocukluğunun.
sahibi çıkmazdı karanlikta
yalniz kalışının
sen ağlardın gözyaşına ıslanırdın.
Gözyaşlarımla ıslatırken düşlerimi
Seni bana saydım
düşlerimde ıslandın.
Nemliydi bir mayıs akşamı
Oksitlenmişti korkuluk
ellerim
Kalabaliklar içinde yalniz 2 kişi var.
Biri ben oluyorum.
Diğeri senin gibi bakıyor
Senin gibi gülüyor.
Sen yanimdan geçiyorsun, koşuyorsun,
Sen arkamdan gidiyorsun,konuşuyorsun,
Gözlerimi yumduğumda gördüğüm,
Açıkken bildiğimden farklı değildi.
Göz kapaklarımın altındaydı gülüşün,
Kırptığımda çocukça gülen.
Kırpılan gülüşlerde gördüm hep
Gözüm açık beklerken.
sevmekmiydi seni bana andıran
yoksa anmakmıydı seni sevdiğimi anlatan
bir soğuk mart akşamında;
rüzgardı kokunu getiren
ıslaktı saçların,yağmurla gelen.
seni sevmekle başlıyordu herşey
Sesinle oluyordu da.
Sessiz düşünmek olmuyordu.
Karanlıkta koşuyordukta
tek başına yürünmüyordu.
Kalışın yaz bahar oluyordu da
Gidişin de ufuktaki akşamdan dönülemiyordu.
kalbime ağladıklarım
soğuktan daha soğuktu
gözlerin kadar değil
acıdan daha acıydı
sözlerin kadar değil
sıcaktan daha sıcaktı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!