Issız olur sokakları geceleyin,
Şehri meşhur-i İstanbul’un.
Yorulmuş Arnavut taşı kaldırımlar,
Ve yanında bir kaç kapalı dükkan,
İrkerek bakarım;
Ölmeli her insan,
Dolmalı her mezar.
Taşlara kazınmalı isimleri,
Veya bir ağacın başına
gömülmeli.
Bir kadeh misali, kırıldı
Tüm anılar.
Dağıldı,
Yaşamın uzandığı her kök.
Yavaşça kapattı gözlerini.
...
Boğar insanı bu dünya.
Nefes aldırmaz,
Bu insanlar, bu hayat.
Hepsi soğutur seni
Öz be öz ruhundan.
Ve uzaklaştırır,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!