Kemal Amca Şiiri - Deniz Kızıltaş

Bu gün Kemal amcayı gördüm otobüs durağında.
Öylece oturuyordu.
Biliyordum ki otobüs beklemiyordu.
Etrafına bakıyordu.
İnsanları izliyordu.

Yaşlanmıştı Kemal amca.
Sakalı beyazlamış.
Beli bükülmüştü.
Neyi bekliyordu.
Hayatın son otobüsünü mü?

Bizim mahallenin havuzlu bakkalı.
Adını bilenlerin Kemal amcası.
Zaman geçiyor işte acımasızca.
Unutturuyor insanları.
Başkalaştırıyor bizi anlamsızca.

Tanıdın mı beni Kemal amca.
Senden okuma bilmeden gazete aldığımı hatırladın mı?
Sahi gazeteler hala maket evler veriyor mu Kemal amca?

Bu gün bizim sokaktan geçtim.
Çocukluğumun kaldırımlarından yürüdüm.
Kendimden bir iz bir anı aradım.
Yoktu.
Tükenmişti.
Kaldırımlar bile değişmişti.
Hatta mahallemizin havuzlu bakkalı bile yoktu artık.
Havuzdaki turuncu balıklar nerede kemal amca?

Yıkılmıştı her anı.
Yıkılmıştı dışı eskimiş binalar.
Yoktu Kemal amcanın bahçeli evi.
Yoktu havuzlu bakkalı..
Peki bizim yemeye doyamadığımız dut ağacı nerede.
onunda yerine bir ağaç diktiler mi Kemal amca?

Her şey yerle bir oluyor.
Her şey elimizden yavaş yavaş kayıyor.
Anılar artık sadece yaşayabildiği kadar hafızalarda kalıyor.
Hayat işte...
Başlıyor.
Geçiyor.
Gün geliyor sessizce bitiyor..