Kelkit Şiiri - Erol Kılıç

Hala o kokarken dar sokakların
İsteme benden sana gelemem Kelkit
Yıllardır boş kalan bu kolların
Hesabını sormadan sana gelemem Kelkit

Bilirsin ki yıllardır sen diye yanarım
Her dakika her saniye adını anarım
Eski bir resimle yaralarımı sararım
Pas tutmuş mazimle sana gelemem Kelkit

Her bahar çayın taşkın sel olup çağlar mı?
Her aşığın ben gibi mecnun olup ağlar mı?
Her yürek ben gibi yarasını ateşle dağlar mı?
Yitik bir yürekle sana gelemem Kelkit

Orman yeşili gözleriyle sana bakarken
Sevdasıyla ilk günkü gibi yakarken
Gözüm yaşı kan olup çayına akarken
Kanlı bir çift göz ile sana gelemem Kelkit

Düz ovanda rengârenk kuşlar ötüşürler
Ruhum sessizliğinde mabedini düşler
Yüzümde anlamını yitirdi al gülüşler
Sahte bir gülümsemeyle sana gelemem Kelkit

Sana uğrak olan her canlının düşsem ardına
Kışın bir kar tanesi olup yağsam yamaçlarına
Kayıplardan bir müjde alıp ersem muradına
Ümitsiz bir başla sana gelemem Kelkit

Onu saatlerce yalnız beklediğim köşe başları
Adını adımın yanına yazdığım kaldırım taşları
Seni onunla düşünürken akıttığın gözyaşları
Kuruyup ta silmeden sana gelemem Kelkit