Kelimelerin yangını Şiiri - Mücahit Aras

Bir kelime düşer yere taş olur dağılır
Kelimeler susar suskunluğuyla çağırır seni
Yokuş bir cümlenin ortasında
Ellerin cebinde gözlerin bulutlarda
Sorarsın kendine nerede kayboldum

Yalnızlığın ucunda sallanan bir sandal
Deniz kara gökyüzü gri
Bir martı geçer kanadında kırık bir harf
Ellerinle toplarsın
Ama cümle eksik
nefesin yetmez

Bir sevda kurarsın beş har
İlk hecesi yanık son hecesi boşluk.
Birine dokunsan diğeri küser
Birine yetişsen diğerini kaybedersin
Hep bir adım geriden gelirsin aşka
Hep bir bakış uzaktan

Gece yıldızlarla dolu kütüphane
Gökyüzü açılır kitaplar kapanır
Ay sayfalarını karıştırır masalın
Masal hep yarım
Kahraman hep yorgun

Bir şairin masasında durur kalem
Ölmekle yazmak arasında sıkışır
Bir çizgi çekersin kendine
Bir de hayatın ortasına
Çizgi dümdüz gitmez
Jayat da

Sonunda susarsın
Kelimeler yorulur
Anlatacak bir şey kalmaz
Bir şiirde kaybolmuş gibi
Bir kelimenin yangınında yanarsın
Ve yine de kurtarır seni
O bitmeyen tükenmeyen kelime.