Kelimelerin Ucunda Sen

O eski zamanların gölgesinde,
Adını usulca fısıldamak geceye.
Sana dair ne varsa sakladığım,
Yıldızlı gecelerde gizli,
Gözlerimde yansıyan bir düş,
İzlerini arıyorum kelimelerin içinde.

Her kelimede sen varsın,
Bir gülüşün yankısı rüzgârda,
Parmak uçlarında gezinen bir esinti,
Ama her satırda bir kez daha,
Gözlerim boşluğa takılıyor,
Çünkü sen yoksun artık,
Uzak bir yıldız gibi kayıp,
Bir sabahın sislerinde kaybolmuş bir hayal,
Zamanın tozlu raflarında unutulmuş gibi.

Satırları doldururken susuyorum,
Her cümle bir düğüm oluyor boğazımda,
Sensizliğin ağırlığına direnmek zor,
Bir mısrada seni yeniden yaşamak istiyorum,
O eski günleri geri getirmek istercesine,
Fakat her adımda biraz daha uzaklaşıyorsun,
Yüreğimde kopan fırtınalarla.
Bir kelimeyle seni geri çağırmak isterdim,
Ama yalnızca yokluğun kalıyor elimde.

Yüreğimin derinliklerinde bir özlem,
Bir rüzgâr gibi serin, bir çiçek gibi kırılgan,
Bir yağmur damlası kadar narin ve sessiz,
Senin olmadığın gerçeğiyle yüzleşmek,
Her dizede daha da zorlaşıyor,
Ama yine de yazıyorum,
Her kelimede bir umut saklı belki,
Belki bir gün geri dönersin diye.

Yıldızlar kayarken geceye,
Her biri bir anı gibi düşerken kalbime,
Sana yazdığım bu şiir,
Gökyüzüne salınmış bir dua,
Rüzgârda yankılanan bir çağrı belki,
Gelmezsin biliyorum,
Ama beklemek de bir şiir gibi,
Bir çiçeğin yağmuru bekleyişi,
Bir baharın sabırsızca uyanışı gibi.

Bu şiir sensizliğin yankısı,
Dizelerde bulduğum derin bir sessizlik,
Ve her sessizlikte bir çığlık saklı,
Her cümlede senin izini sürüyorum,
Ama hep boşluğa dönüyor ellerim,
Yokluğunun keskin soğukluğunda,
Yine de yazmaya devam ediyorum,
Çünkü bu şiir, seni anımsamanın tek yolu belki de...

Sensizlik büyürken her satırda,
Yüreğimde yeşeren bir umut gibi,
Biliyorum ki bu şiir bitmeyecek,
Bitse de sen hep eksik kalacaksın,
Her harfte biraz daha silikleşeceksin,
Ama yine de yazıyorum,
Sonsuz bir gecenin içinde seni bulmak için,
Belki bir gün yeniden başlar her şey diye…

HÜZÜN GEMİSİ
ALPEREN AHMET NEJAT