Kelimelerin Ertesi Gitti!

Kelimelerin ertesi;
Yokluğunu kabullenirken,
Dünlere bir bir ağlarken,
Varlığının kanatacağını biliyordum....
Yanıltmadı da ruhunun dengesi.

-Aylarca sessizlik oturmuştu;
Aramıza....
Sükunete besteler yapıp,türküler söylüyorduk.
Birbirimizden uzakta tek ağızla,
Hayallerimizi yapılandırıyorduk.
Düşlere yakışan en güzel renklerle.
Aralarına tebessüm ekliyor,
Bizi oluşturuyorduk.
Birbirimizden habersiz,
Mutluluk tablosu yapıyorduk.
Gözlerimiz tuval,yüreklerimiz fırça!
Mutlu günleri birlikte çiziyorduk.
Hayal olduğunu bile bile...

Hiç umutsuzluk koymamışız meğerse...

Sen benli sevmişsin bugünü,
Ben senli sevmişim yarınları.
Kendimize ağıt yakmadığımız gözlerimizle.
Zamanın en karanlığına düşmüştük oysa;
İkimizde de biraz düş,ikimizde birer yokluk.

Aklıma misafir getirdiğin o sözlerin,
Şimdi yüreğimde ev sahipli.
Adını ipotek etmiş,yüreğim...
Sözlerin birer pencere birer duvar!
Arada sana baktığım,genelde ulaşamadığım!

Kelimelerini toparlayıp gelmiştin yine...
Bende 23 Nisan coşkusu,
İçimde heyecana köle olmuş bir çocuk.
Yüzümde en mavi tebessüm.
.....
Göz açıp kapayınca,kapımı çalan ani bir,
Gerçek.
Ayrılığın sesi,tek kelime etti:
-Kelimelerini alıp gitti.

Mısri Nuray Altay