Kelimelerin efendisi Suskunluğun hükmü

Kelimelerin Efendisi Suskunluğun hükmü

Ben, kelimelerin efendisiyim,
ama en çok senin karşısında yenildim.
Binlerce cümle dizdim gecelere,
ama hiçbir harf senin suskunluğuna denk düşmedi.

Kalemim güçlüydü,
yazmak benim büyülü alanımdı,
sözcüklerle dağlar aşılırdı,
ama senin bir bakışın,
bütün sözlüğümü susturdu.

Anlatmak istedim seni,
gözbebeklerinden yansıyan sessizliğini,
bir gülüşünün ardında gizlenen mevsimi,
ama ne yazsam,
ya eksik kaldı ya fazla.

Ben sustukça içimde yankılandı adın,
ve kelimeler değil,
kalbim konuştu bu sefer,
tıpkı senin hiç duymadığın o ilk “merhaba” gibi.

Seninle hiç konuşmadık biz,
ama ben seni bin şiirle tanıdım,
bir kelimeye sığmaz aşkımdı,
ve ben her gün seni yazdım,
adını koymadan, gizleyerek, saklayarak.

Ben kelimelerin efendisiydim,
ama senin önünde bir çocuğun sessizliği gibiydim.
Sana söylenmemiş binlerce cümle taşıdım içimde,
ve her gece onları yıldızlara emanet ettim.

Şiir oldun önce,
sonra dua, sonra acı,
ve şimdi adını içimden söylediğim
bir masalsın belki de...
ama ben hâlâ sana yazıyorum,
tek harfini bile silemediğim bir öykü gibi.

Çünkü sen,
kelimelerin bile yetemediği yerdesin.
Ve ben,
kelimelerin efendisi bile olsam,
sana asla anlatamadım seni