Kelimeler Ve Aydınlık Şiiri - Hasan Okursoy

Hep telaşımda dolaşır
birini bıraksam üzülür
kelimeler benimle konuşur
hepsi dallarımda sallanır durur

Bir gün değil her gün
onları bir çocuk gibi severim
onlar bilmezler mi?
çocukluğumdaki gölgeler gibi
bir uzar bir kısalır
onlar da seslenir
şehrin gürültüsünden
çirkin sözlerinden
onlar küsüp utanır

Hey aydınlık
seni onlarla özetlerim
bir yere sığmayan ışığını
her yerde söylerim

Artık anlatayım
kuşları, karıncaları
ve de atları
neresinden bakarsan bak
hepsi canlı

Hey aydınlık!
seni güneşle ansam
güneşi içenleri
tek tek saysam

Eskise de akşam
fakat kuşanmış efem
sana Aydın’ı da anlatsam
bakışım yalnız kalır
tekrar tekrar filme sarsam
zeybek türkülerinde sana gelsem

Öğretmenliğimi nereye koysam
nerelerden sana seslenip dursam
tebeşirimle tahtaya yazsam
ey aydınlık!

Yollarda yürüsen dağları delsen
arkandan seğirtsem ey aydınlık!

Güneş sana dökülür
gençlerin sesi sana çok yakışır
Ey aydınlık!

Hep tutuştu gün
içimde sesin
koşturup durdum bütün gün
kırılıp durdu gördüklerim
ne kadar düşünsem de
kararmaz gücünden aldıklarım
ey aydınlık!